Әлі есімде, бұдан он шақты жыл бұрын Екібастұздағы жылу электр орталығын сатып алған «Павлодарэнергосбыт» АҚ бас директоры Талғат Арғынов кезекті тарифті көтеру мәселесімен бұқаралық тыңдау өткізді. Сол жиында 5-6 адам ғана болдық. Журналистерден тек Екібастұздағы жалғыз қазақтілді басылым – «Отарқа» газетінен мен ғана қатыстым. Кезекті тарифтің көтерілуіне қарсы шықтық. «Сендер Екібастұзды сорып отырған паразитсіңдер. Бізді жайымызға қалдырыңдар. Екібастұз сен сияқты жатыпішерлерді асырауға міндетті емес» деген ауыр-ауыр сөздерге барды Шамғон Мусин сынды көпті көрген ақсақал. Соған қарамастан, жылу желілерін, орталықтағы қазандықтарды жаңартамыз деген сылтаумен ауық-ауық жылу тарифі көтеріліп отырды. Бұл, әрине, тұтынушылардың қалтасына салмақ салды. Мен сол кезде жас болсам да, халықтың үні шенеуніктерге, олардың ар жағындағы олигархтарға жетпейтінін пайымдадым. Тағайындаумен келген әкімдер есінен адасты: қаладағы паркте ешкімге қажет емес ашық бассейн салды (сол уақытта бірде-бір фонтанды іске қоспады), сауда үйлері бірінен соң бірі ашылып жатты, енді келіп кремний зауытын саламыз деп, тың жерде түрен салды.
Ал былтырдан бері жергілікті журналистер «Жылу энергетикалық орталығының халі мүшкіл», «Жылу құбырларының 90 %-ы тозды», «Екібастұзда қыста жылусыз қалу қаупі бар» деп топтама мақалалар жариялағанына қарамастан, осы мәселені жылы жауып қойды. Шамасы, қыс жылы болады деп үміттенсе керек. Ал енді не болды? Қариялар мен балаларға обал.
P.S. Кеше суық үйде тісіміз-тісімізге тимей, сақылдап отырғанда, менің 11-сыныпта оқитын ұлым қайнаған су құйылған пластик бөтелкені берді. Сол бөтелкені құшақтап, суық үйде түнеп шықтым.
Екібастұз – жемқорлардың құрбаны. Жемқорлық әбден сүйегімізге дейін өтіп кеткен екен. Оны 30 градус аязда суық үйде отырып сезіндім.
