10 жылдан бері Қазақстанның солтүстігіндегі Петропавл қаласында украиналық «Шинок Хуторок» дәмханасы жұмыс істейді. Бұл – украин асханасының дәмді, жанға жайлы тағамдары бар тамақтану орны ғана емес, мекемені казак, украин мәдениетінің мұражайы деп те атауға болады. Нысанның бірінші қабатында, уақытша аулада қонақтарды талғампаз Солоха қарсы алады. Одан кейін екінші қабатқа барып, дәмді тамақтана аласыз, украин тіліндегі әндерді тыңдайсыз, би билейсіз. Дәмхананың мұндай тұжырымдамасын оның иесі Татьяна Завгородня жасады. Ол өмір бойы осы қалада туып-өскен. Әйел ешқашан Украинада болған емес, тіпті 20 жыл бұрын Екатеринбургтегі «Фермадағы кештер» мейрамханасына алғаш рет барғанға дейін оның тамыры осы елмен тығыз байланысты екенін түсінген де жоқ. Сол жолы Украинаның қонақжайлылығы қатты әсер етіпті. Содан кейін ол Петропавлда сондай украин дәмханасын ашуды мақсат еткен. Арман 10 жыл бойы маза бермеген көрінеді.
Украин дәмханасының болашақ иесі шыққан тегінің түп-тамырын іздей бастайды. Дегенмен Татьяна Украина мәдениетіне деген құштарлығы бар екенін анық түсінді, бірақ оның қайдан шыққанын білмеді – туу туралы куәлікте «орыс» деп жазылған. Ата-аналары бұл ел туралы ешқашан ештеңе айтқан емес. Содан кейін балалық шақтан естеліктер есіне түсе бастады. Туған тәтелері құпияны сақтағысы келгенде, басқа түсініксіз тілде сөйлесетін. Кейін әкесінің ата-бабасы Ростов облысынан, анасының Кубаннан екенін білді. Өткен ғасырдың 30-жылдарында Қазақстанның солтүстігіне жер аударылып келген екен.
Татьянаның ағасы құжаттарды рәсімдеу үшін әртүрлі мұрағаттарға сұрау салады. Олардың бірінде Ростов облысынан шыққан ата-бабалары туралы ақпарат болды. Онда Завгороднийдің атасы Андрей Петрович украин және завгородняның әжесі Ефросинья Ивановна украин деп жазылған. Олар Солтүстік Қазақстан облысына келгенде, ешкімге Украинаданбыз деп айтпаған.
«Анамның әжесі саудагердің қызы болыпты. Әкемнің атасы ірімшік жасаушы (сыровар) екен. Олар Солтүстік Қазақстан облысына келгенде, ешкімге украиндықпыз деп айтпаған. Бай адамдар, саудагерлер ешкімге ұнамайтын, сондықтан олар өздерінің шығу тегі туралы үндемеді. Өмір бойы үнсіз қалды. Менің украин мәдениетіне әуестігім осыдан басталды. Тамырыма қарай тартылдым, – дейді дәмхана иесі ата-бабаларының тарихы жайлы.
Татьянаның үйінің жанында 2013 жылы «Алладин» дәмханасы сатылымға шығарылды. Ол болашақ дәмхана иесіне өте ұнады. Шығыс атрибуттарымен қоштасуға тура келді. Украин стиліне үлкен өзгеріс басталды.
«Егер Украина туралы ештеңе білмесең, мұндай дәмхананы қалай жасайсың?» – деп күйеуім таңғалды. Ол Қазақстан халқы Ассамблеясына баруды ұсынды», – деп еске алады Татьяна Завгородня.
Ассамблеядағы Украин қауымдастығында Татьяна Солтүстік Қазақстан облысының Тайынша қаласында тұратын украин Алла Бочка мен оның жиені Олеся Халаиммен байланыс орнатты. Олар болашақ дәмхана иесінің мекемені ұлттық стильде безендіруге көмектесу туралы өтінішіне қуана жауап берді. Алла мен Олеся этникалық мәселелер бойынша ең маңызды шабыттандырушылар мен көмекшілер бола білді. Олар дизайнды бірге талқылады. Әркім өз идеяларын ұсынды, содан кейін түнде құрылысшылар жұмысты аяқтағаннан кейін келіп, қабырғаларын бояды.
Сонымен, шинкада боялған қабырғалар, камин, пеш пайда болды; ағаш арқалықтар, үстелдер, орындықтар қойылды. 2013 жылы Татьяна Мәскеудегі «Тарас Булба» мейрамханасында болып, оның безендірілуінен көп нәрсені үйренді. Кейінірек мұндай безендірулер Татьянаның дәмханасында пайда болды. Украин мәдениетіне арналған көне жәдігерлер әр жерден жиналды. КСРО халықтарының тұрмыстық заттарын Татьянаның таныстары, туыстары және жай ғана бей-жай қарамайтын тұрғындар әкелді. Мұнда кез келген кеңестік отбасында болған ескі камераны, теледидарды, патефонды, радионы, ыдыс-аяқты көре аласыз. Нағыз көне заттар да бар: ағаш кір жуғыш тақта, көмір үтіктері, шкаф, қыш құмыралар.
