Референдумда ең аз дауыс берген өңір Алматы қаласы екенін байқауға болады. Осы жерде «еліміздің ең ірі мегаполисі неге соңғы орында тұр?» деген сұрақ туындайды. Себебі Алматы, Нұр-Сұлтан, Шымкент секілді ірі қалаларда көшіп-қону, оқу, жұмыс тіршілігі үнемі қарбалас үстінде. Соған қарамастан, сайлауға қатыса алмайтын адамдар саны 40 пайыздан жоғары. Неге? Себебі жергілікті тіркеуі жоқ. Өте келеңсіз жағдай, дауыс беруге шақырып, дауыс беру құқығын бермеу деген ұят емес пе? Бұл – өрескел қателік. 2019 жылы Президент сайлауы кезінде де жатақханада уақытша тіркелген студенттер сайлауға қатыса алмады.
Сонымен қатар, келесі заңдағы өзгеріске байланысты. Педофильдер, маньяктар, адам жегіштер мен топтық қылмыс ауыр қылмыстарға өлім жазасы берілмесе, онда өмір бойы осы қылмыскерлерді елдің ақшасына қамтамасыз етіп отыруымыз әділетті ме? Заңды өзгерту үшін немесе күшейту үшін алдымен әділеттілік пен шыншылдыққа, сонымен қатар логикалық анализге жүгіне отырып саралау керек болар.
Билік басындағылардың тума-туыстары шенді қызметінде жұмыс атқара алмайды, бір басшы тағы да сайлауға қатыса алмайды, бірақ бұл алғашқы билеушіге қатысы жоқ деген сынды қисынсыз заңның ел мүддесіне келіп-кетері жоқ. Ал жер мәселелеріне келетін болсақ, онда жердің тек қазақ ұлтына тиесілі екендігін жазған жөн. Қазақстандық пен қазақ ұлтының аражігін ажыратайық. Яғни таза қазақтардың ғана жерге құқылы екендігі, сонымен қатар оның сатылмайтындығы, жалға берілмейтіндігі туралы өзгеріс болса, қос қолдап қолдауға болар еді. Мысалы, БАӘ мемлекетінде азаматтық алу мүмкін емес, сол секілді Қазақстан азаматтығын алу туралы қаулы да өзгеруі тиіс. Қазақ қызына үйлене салып, азаматтық аламын деген жеңілдік болмауы тиіс. Себебі соңғы жаңалықтардан кейін еліміздің азаматтығына көз тігіп отырғандар аз емес.
